Sokağın Fotoğrafını Çekmek
Bir güz gününde sokakta yürüyordum, ağaçlar yapraklarını dökmüş kaldırımda sessiz sessiz insanlar yürüyordu. Hava soğuk ve puslu, rüzgar hafiften esiyor. Yıllanmış ağaçlar o devasa dalları ile sonbaharın rengini alarak yukarı bulutlara doğru uzanıyordu. Dökülen yaprak, bir ömrün dünyadan geçişini simgeliyordu sanki. Cadde de duvarın dibinde yemek artıklarını yiyen kedi karnını doyuruyordu derken çöp kovasını karıştırıp ekmek peşinde koşanlar, üstleri başları perperişan yılların yaşanmışlıkları yüzlerine yansımış. Kaldırımda yürüyen insanlar kendi halinde. Her birinde ayrı bir hikaye var gibi. O yüz ifadeleri, çizgiler, çökükler ele veriyordu yaşanmışlıkları. Yaşanmışlıkları, kim bilir ne sebepleri vardı nasıl sonuçları çıktı nasıl yansıdı insana bir onlar bilir. Diğer taraftan mutlu bir çift ilerlerken karşılarında kırmızı gül satan teyze. Sevginin ve aşkın sembolü kırmızı gül. Onlara; aşk ve sevgi, teyzeye göre; ekmek parası, gül satacak ki geçinecek. Okula dersaneye gidenler