Tahliye

 

Herkes kaçıyordu, ortama korku ve endişe hakimdi. Kimse tahliyenin bu denli büyük olacağını tahmin edemiyordu. Çığlık üstüne çığlık. Herkes üst üste mahşer yeri gibi. Sesler, alevler, sular her yanı sarmıştı. Kimse yok mu…?Kimse yok mu…? Sesleri her tarafı inletiyordu ve sonradan bu sesler ağlama seslerine karıştı. Ortalık ana baba günüydü.

Herkes neden kaçıyor? Deprem mi? Yangın mı? Sel mi? Yoksa başka bir şey mi? Herkes kaçıyordu yaşlı genç çoluk çocuk. Ya eşyalar ya hayvanlar…? Eşyalar o anın izlerini taşıyordu. Hayvanlar desen kimisi telef olmuş kimisi kaçım kaçım.

Bu insanlar nereye kaçıyor bu kalabalık nereye? Geçmişte birsürü acı tatlı anı yaşanmışlık bırakarak. Korku panikle nedeni ve sonucu belli olmayan bir yola gidiyorlardı. İnsanların yüzlerinde acı olayın yaşanmış izleri bir portre halindeydi, çaresizlik hakimdi.

Deprem, yangın, sel acısı çok kötü çok. Kötü olduğu kadar da çok acı. Yitip giden canlar, yanan ormanlar eldeki birikimler, sönen hayatlar. Bir varmış bir yok dercesine. Kaybolanlar daha büyük acı. Yeniden bir hayat bulmak hayata tutunmak mucize.

Yaşarken tahliye olan bilgimiz ise; ya cahillik, bilgisizlik, kast, vurdum duymazlık, çarpık yapılaşma  öne geçtiyse yani bizden tahliye ye neden olduysa, demek ki sorun çok büyük durum çok vahim demek.

Tahliye edilen aslında bizim bilgimiz, bilincimiz, yüreğimiz, fikrimiz, okumuşluğumuz. İnsanlar yanlışa bulaşmaktan kaçıyor aslında. Cahillikten, bilgisizlikten, cehaletten kaçıyor. Can ve mal kaybı olmasın diye kaçıyor.

Deprem moloz yığını, sel enkaz çamur bataklık, yangın kül bırakır. İzleri kolay kolay silinmez onarımı zordur. Can gider kalplerde acı bırakır.

Tahliye olan insanlıktı. Zihinler, kalpler tahliye oldu. Nereye gitti o kalp nereye gitti o insanlık? Yitip gidenlerin farkında mıydık acaba? Faydası yok artık pişmanlığın faydası yok tartışmanın.

Şimdi ders çıkarma zamanı, felakete hazırlıklı olma zamanı. Zihinlerle kalpleri birleştirme zamanı.

Erdem Balcı